Den EU-finansierte forskingsgruppa Environmental Justice Organizations, Liabilities and Trade (EJOLT) har forfatta ein knusande rapport der dei går i saumane på ei rekke klimatiltak og klimakvoteprosjekt i Afrika. Konklusjonen er nedslåande – klimatiltaka har liten effekt, og pengane kjem ikkje dei afrikanske landa til gode.
/../
Plantasjedrift er berre eit av fleire CDM-prosjekt i Afrika som EJOLT meiner ikkje fungerer slik det er meint å fungere. Gjennom samarbeid med lokale og internasjonale forskargrupper har dei mellom anna avdekka konfliktar og negative konsekvensar ved gassprosjekt i Mosambik og Nigeria, i jordbruksprosjekt i Kenya og Mosambik, vasskraftprosjekt i Etiopia, Kongo og Egypt og metangassprosjekt i Sør-Afrika.
Konklusjonen er nedslåande: I ingen av desse prosjekta blir det skapt lokal utvikling, tvert i mot blir konflikter og marginalisering blant lokalbefolkninga dokumentert. Og klimaeffekten er i høgste grad diskutabel.
/../
Ein av kritikkane til EJOLT er at klimakvoteordninga blir brukt som legitimering av vanleg økonomisk aktivitet. Gjennom sertifisert handel av klimakvoter får verksemda legitimitet. Selskap som handlar med klimakvotar er med få unntak vestlege selskap, og verdistraumen går frå Sør til Nord, under premiss av å vere i klimakampens teneste.
Mellom 2011 og 2013 kollapsa prisen på klimakvoter frå over 100 kr pr tonn CO2 til berre nokre få kroner tonnet. Hovudårsaken til kollapsen ifølge karbonmeklerar (jada, karbonmeklarar fins) er at dei globale CO2-utsleppa ikkje blir tilstrekkeleg redusert, i tillegg til at finanskrisa også ramma karbonmarkedet.
/../
Eit alternativ til klimakvoter er eit transparent overnasjonalt klimafond med avgiftslegging av forureinarar der lokale initiativ i Afrika, Latin-Amerika og Asia kan nytte godt av fondet til nettopp lokal utvikling. Styrka satsing globalt på karbonavgifter er ein føresetnad for reduksjon av utslepp.
Slik det er i dag er dei einaste vinnaren i CDM-systemet karbonmeklarane og store forureinarar som kan kjøpe seg avlat i land i Sør. Utan at verdiane kjem Sør til gode.
Det er ikkje god klimapolitikk, heller ikkje god utviklingspolitikk, det er svindel.
/../
Plantasjedrift er berre eit av fleire CDM-prosjekt i Afrika som EJOLT meiner ikkje fungerer slik det er meint å fungere. Gjennom samarbeid med lokale og internasjonale forskargrupper har dei mellom anna avdekka konfliktar og negative konsekvensar ved gassprosjekt i Mosambik og Nigeria, i jordbruksprosjekt i Kenya og Mosambik, vasskraftprosjekt i Etiopia, Kongo og Egypt og metangassprosjekt i Sør-Afrika.
Konklusjonen er nedslåande: I ingen av desse prosjekta blir det skapt lokal utvikling, tvert i mot blir konflikter og marginalisering blant lokalbefolkninga dokumentert. Og klimaeffekten er i høgste grad diskutabel.
/../
Ein av kritikkane til EJOLT er at klimakvoteordninga blir brukt som legitimering av vanleg økonomisk aktivitet. Gjennom sertifisert handel av klimakvoter får verksemda legitimitet. Selskap som handlar med klimakvotar er med få unntak vestlege selskap, og verdistraumen går frå Sør til Nord, under premiss av å vere i klimakampens teneste.
Mellom 2011 og 2013 kollapsa prisen på klimakvoter frå over 100 kr pr tonn CO2 til berre nokre få kroner tonnet. Hovudårsaken til kollapsen ifølge karbonmeklerar (jada, karbonmeklarar fins) er at dei globale CO2-utsleppa ikkje blir tilstrekkeleg redusert, i tillegg til at finanskrisa også ramma karbonmarkedet.
/../
Eit alternativ til klimakvoter er eit transparent overnasjonalt klimafond med avgiftslegging av forureinarar der lokale initiativ i Afrika, Latin-Amerika og Asia kan nytte godt av fondet til nettopp lokal utvikling. Styrka satsing globalt på karbonavgifter er ein føresetnad for reduksjon av utslepp.
Slik det er i dag er dei einaste vinnaren i CDM-systemet karbonmeklarane og store forureinarar som kan kjøpe seg avlat i land i Sør. Utan at verdiane kjem Sør til gode.
Det er ikkje god klimapolitikk, heller ikkje god utviklingspolitikk, det er svindel.
Kilde: Aftenposten
Innlegg
Legg inn en kommentar